قصه مادر و بچه­ ها

به نام خدا. نزدیک صبح بود که شفق روز، ظلمت شب را درهم می­ شکافت. بچه­ ها یکی­ یکی از خواب بیدار شدند از همان اول صبح درگیری و ورجه­ وورجه کردن بچه­ ها شروع شد.

 یکی می­گفت: می­ خواهم فیلم ببینم. دیگری می­گفت: می­خواهم آهنگ گوش دهم. سومی اعلام گشنگی می­کرد .

خلاصه مادر تمام کارهای خود را رها کرده بود تا پاسخگوی حاجت بچه­ ها شده و بتواند آن ها را راضی کند. گاهی درگیری و تقابل بین بچه­ ها را مشاهده می­کرد. مثلا بچه ­ای می­خواست تلویزیون نگاه کند. دومی دوست داشت آهنگ گوش کند و برخی زیاده روی می­کردند و بچه­ های دیگر را از مقصد و مقصودشان محروم می­کردند. اختلافات همچنان ادامه داشت و نمی­گذاشت مادر به کارهای شخصی خود بپردازد تا این­که ظلمت شب با کشیدن پرده خود جلوی آفتاب، از راه فرا رسید. بچه­ ها خسته و کوفته افتادند خوابیدند. چون خواب بچه­ ها را از کار و فعالیت انداخت مادر احساس آرامش کرده بعد از خوابیدن بچه­ ها به کارهای شخصی خود مشغول شد بعضی از قسمتهای خانه که به­هم ریخته بود مرتب کرد و توانست در این مدت که آنها خوابند خیلی از کارهای مانده  را انجام دهد.

البته در بعضی از خانه­ ها مادر و بچه­ ها تحت نظارت پدر به قدری خوب تربیت شده­اند که بدون اذن و اجازه پدر کاری انجام نمی­دهند حتی نگاه و خوراکشان نیز با رضایت پدر است. این بچه­ ها در عین حال که به مادر کمک می­کنند حتی مزاحم کارهای شخصی مادر نیستند و مادر میتواند در فرصت­های مناسب که خود صلاح می­بیند حتی در طول روز و بیداریِ بچه­ ها، آنها را در خانه بگذارد و با پدر به بیرون از خانه، دنبال کارها و تفریحات خاص خود بروند.  

نتیجه­ گیری فلسفی: مراد از مادر، نفس است و مراد از پدر عقل و مقصود از بچه­ ها، قوای نفس­اند تا وقتی که قوا بیدارند و فعالیت می­کنند نفس نمی­تواند در عوالم بالا سیر کند اما وقتی قوا به خواب رفتند و نفس درگیر تربیت آنها نشد نفس در عالم  خواب و تعطیل قوا به سیر خود ادامه داده به عالم مثال نیز سر می زند.

اگر کسی با استعانت عقل و ریاضات نفس مراقبت از قوا کند و قوای خود را تعدیل کند که در کار خود افراط نکنند می­تواند در بیداری نیز به عوالم دیگر سر بزند.