شنیده می شود از آسمان صدایی که...

کشیده شعر مرا باز هم به جایی که...

نبود هیچ کسی جز خدا،خدایی که...

نوشت نام تو را، نام آشنایی که...

پس از نوشتن آن آسمان تبسم کرد

واز شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد

نوشت:فاطمه،شاعر زبانش الکن شد

نوشت:فاطمه،هفت آسمان مزین شد

نوشت:فاطمه،تکلیف نور روشن شد

دلیل خلق زمین و زمان معین شد

نوشت:فاطمه یعنی خدا غزل گفته است

غزل-قصیده ی نابی که در ازل گفته است

نوشت:فاطمه تعریف دیگری دارد

ز درک خاک مقام فراتری دارد

خوشا به حال پیمبر!چه مادری دارد!

درون خانه بهشت معطری دارد

پدر همیشه کنارت حضورگرمی داشت

برای وصف تو از عرش واژه برمی داشت

چرا که روی زمین واژه ی وزینی نیست

و شأن وصف تو اوصاف اینچنینی نیست

وجای صحبت این شاعر زمینی نیست

وشعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست

خدا فراتر از این واژه کشیده تو را

گمان کنم که تو را،اصلا آفریده تو را

که گرد چادرتوآسمان طواف کند

وزیر سایه ی آن کعبه اعتکاف کند

ملک ببیند و آنگاه اعتراف کند

که این شکوه جهان را پر از عفاف کند

کتاب زندگی ات را مرور باید کرد

مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد

درآن زمان که دل از روز گار دلخور بود

و وصف مردمش الهاکم التکاثر بود

درون خانه ی تو نان فقر آجر بود

شبیه شعب ابی طالب از خدا پر بود

بهشت عالم بالا برایت آماده است

حصیر خانه ی مولا به پایت افتاده است

به حکم عشق بنا شد در آسمان علی

علی از آن تو باشد...توهم از آن علی

چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!

به نان خشک علی ساختی،به نان علی

سید حمید رضا باقری